De laatste kast

De kast die onder het raam komt is de laatste kast. Gelukkig maar want ik heb het wel een beetje gehad met al dat multiplex en die lamellos om ze aan elkaar te zetten. Dat hele lamello systeem, bedacht door een Zwitser, is in theorie geniaal maar in de praktijk niet altijd even precies als ik zou willen. Het valt niet mee om de hoeken echt strak op elkaar te krijgen zonder overlap van de ene of de andere plaat. Vaak gaat het maar om een paar tienden van een milimeter maar omdat het in de hoeken gelijk moet zijn valt dat wel op. Meestal kan ik het overstekende stuk er wel weer af schuren, maar bij de raamkast wordt het een beetje kritisch.

De raamkast heeft twee brede lades naast elkaar en drie boven elkaar. Die lades heb ik vorige winter al gemaakt en toen ik ging meten hoe breed ze zijn geworden bleek dat allemaal vrij krap te passen in een kast van 1 meter 80. Dus moesten de wanden van de kast ook heel precies geplaatst worden.

Eerst begon ik aan de ene kant en werkte van links naar rechts, maar door alle piepkleine meetfoutjes onderweg kwam ik aan het eind 2 mm tekort. De duimstok is niet precies genoeg hiervoor. Dus heb ik de sleuven voor de lamellos weer dichtgelijmd en ben opnieuw begonnen. Eerst de twee zijkanten zo nauwkeurig mogelijk op de hoeken van de bodemplaat bevestigd. Toen een reststukje gepakt om de middenwand na te bootsen en twee latjes gezaagd als meetlatjes . Zoals op de foto.

De latjes waren natuurlijk niet direct goed op maat, ze moeten echt strak passen, en ze moeten echt allebei gelijk zijn. De zaagtafel is een veel te grof instrument voor zulk werk, dus heb ik de futselplank er bij gepakt en met een schaafje de latjes steeds een snippertje korter geschaafd.

En zo kon ik heel precies uitmikken waar de middenwand moet komen zonder er ook maar iets aan te meten. Meten is de basis van alle onnauwkeurigheid.